Potok Sucha zdobyty przez kajakarzy!

Plany eksploracji Potoku Sucha co prawda były, ale nie przypuszczaliśmy, że sprawa potoczy się tak szybko. Decyzja zapadła w sylwestrową noc, że nazajutrz 1 stycznia 2017 atakujemy. Prognozy pogodowe były bardzo korzystne jak na tę porę roku.

​

Załadowaliśmy kajak na bagażnik i wyruszyliśmy ze Szprotawy do pobliskich Dzikowic. Stamtąd leśną drogą w kierunku Borowiny. W połowie drogi przy mostku zwodowaliśmy sprzęt i ruszyliśmy. A jakże, uzbrojeni we wszelkie mapy, obliczenia i zdjęcia satelitarne. Nie zmieniało to faktu, że wypłynęliśmy zupełnie w nieznane, bo nikt dotąd nie zainteresował się Suchą jako szlakiem kajakowym. Pora roku też mało sprzyjająca z uwagi na krótki dzień. Potok od razu urzekał swoim krajobrazem, naturalnie ukształtowanymi brzegami, otaczającym zewsząd lasem, czystą jak łza wodą i białym piaskiem wyścielającym dno. Spodziewaliśmy się powalonych drzew i tam zbudowanych przez bobry. Niektóre tamy udało się pokonać z rozpędu, inne w pojedynkę, czasem przeciągając kajak na pusto i nie rzadko robiąc przenoski.

​

Jeszcze przed linią Dzikowic rzeka wpadała w nieprzetarte trzcinowisko. Załoga rozcinała wiosłem trzciny, a sternik odpychał się wiosłem od dna. Bardziej przesuwanie się aniżeli pływanie. Trudności spływu rekompensowały piękne widoki, w tym egzemplarze starych niezwykle wykształconych drzew. Na wysokości Dzikowic przepływamy pod poniemieckim mostkiem z zachowaną datą 1943 roku oraz podpisami Grossman i Buhler, a pod następnym robimy krótki postój na posiłek. Teraz Sucha wiedzie miejscami blisko pól uprawnych. Wpadające w dolinę rzeczną słońce przyjemnie przygrzewa. Miejscami świeże ślady robót melioracyjnych w postaci oskarpowanych brzegów. Powalone drzewa i tamy bobrów oczywiście towarzyszą nam co kilkaset metrów, a czasem częściej.

​

Ostatnie kilometry przed zalewem w Gościeszowicach bez przeszkód i z ładnym widokiem na ruiny starej fabryki w tejże wsi. Wkomponowane w brzeg pokaźne dęby budzą podziw. Wreszcie weszliśmy na zalew. Kajak wzbudza poirytowanie kierowców, skądinąd słusznie J. Zalewu nie udało się opuścić rzutem na taśmę, ponieważ przy brzegach zalegał grubszy lód. Niesiemy kajak przez cypel do mostu w ciągu drogi powiatowej Dzikowice-Gościeszowice. Wodujemy sprzęt przy zastawce.

​

Teraz spodziewaliśmy się dogodniejszych warunków terenowych z uwagi na zbliżanie się do ujścia. Słońce chyliło się już wyraźnie ku zachodowi. Musieliśmy się pospieszyć. Za mostem przepiękne rozlewisko utworzone przez bobry. Stare dęby, powalone gałęzie, zatory, miejscami kra. Tylko aligatorów brak – żartowaliśmy. Niestety na trasie zalega w poprzek dębowy konar, a obejść go po lodzie i błotach nie sposób. Chwila zwątpienia, zawracamy póki czas, czy naprzód i walczymy?

Człowiek ma w sobie chyba więcej romantyzmu niż zdrowego rozsądku. Decyzja – płyniemy dalej. I właśnie tu, kiedy już miało być łatwo, zaczęła się prawdziwa przygoda... Załoga siada na oblodzony konar wystający ledwie ponad taflę, sternik przeciska się ponad drzewem i odbiera po chwili załoganta z powrotem na pokład. Trzeba zachować dużą ostrożność, bo mokra powierzchnia kajaka powoli zamarzała, a pod nim bobrowa topiel głęboka nie wiadomo ile. Najmniejszy błąd może zakończyć się komplikacjami. Za minutę podobna przeszkoda. Wysiadamy razem na stojący pośród topieli spróchniały pniak i przesuwamy kajak na cumie. Ile było tych przecisków i przenosek już nikt nie liczył, ale z pewnością kilkadziesiąt. Wyścig z czasem powodował, że wyciąganie, przenoszenie i wodowanie wykonywaliśmy ekspresowo. Ale co z tego. Słońca ostatnie promyki, a my nie wiemy, co nas jeszcze czeka.