Roman Pakuła od ośmiu lat udziela się jako radny miejski Szprotawy, jeszcze dłużej pracuje społecznie w Muzeum Ziemi Szprotawskiej oraz Towarzystwie Bory Dolnośląskie. Do niedawna prezesował stowarzyszeniu obywatelskiej samopomocy „Razem Bezpieczniej”, wspomaga też miejscowy Automobil-Klub, bo jego pasją są stare motocykle i właśnie historia Szprotawy. A co sam mówi o książce?

 

R.P.: Dlaczego piszę książkę? Właściwie sam się nad tym zastanawiam, co mnie do tego skłoniło. Zauroczyła mnie chyba historia Słowian i plemienia Dziadoszyców, którym było dane tutaj wiele wieków temu zamieszkiwać. Jako mieszkaniec Szprotawy zwyczajnie jestem dumny z historii mojego regionu i okolicy, która sięga roku 1000 i którą znamy z przekazów kronikarza Thietmara z Merseburga. I tutaj muszę się przenieść wyobraźnią do Roku Pańskiego 1000, kiedy w grodzie Ilva (Iława) doszło do spotkania cesarza niemieckiego Ottona III, zwanego Rudym, z wtedy jeszcze księciem Polan Bolesławem Chrobrym, na trasie pielgrzymki cesarza do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie. Wojciech został męczennikiem za wiarę. Tutaj przyznaję się do pewnej ,,herezji historycznej”, ponieważ staram się w mojej książce wykazać, że w lutym 1000 roku w grodzie Gniezno doszło do koronacji Chrobrego na króla Polski, w czasie tzw. Synodu Gnieźnieńskiego. Polscy naukowcy podają datę koronacji Chrobrego na króla Polski w Roku Pańskim 1025. Ja osobiście oparłem się na opracowaniu naukowym niemieckiego historyka prof. dr Johannesa Frieda z Uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem. Jego praca naukowa traktuje w sposób bardzo nowatorski, odważny i odkrywczy. Interpretuje ,,Ewangeliarz Liuthara” i wywodzi, że już w 1000 roku doszło do koronacji Chrobrego.

 

Przeczytałem fragment rękopisu Romana Pakuły i przyznaję, że powieść napisana jest przystępnym językiem, niejednokrotnie trąci wysublimowanym humorem. Radny i regionalista zarazem słynie w Szprotawie z osobliwego języka i specyficznego poczucia humoru. Myślę, że dla szprotawian będzie miłym poczytać o wielkich wydarzeniach historycznych i ich związkach z ziemią szprotawską.

 

R.P.: Książkę napisałem piórem Kraszewskiego, w stylu ,,Starej Baśni”, aczkolwiek 90% treści to kompendium wiedzy z epoki. Powieść wzbogacają wątki miłości, zdrady i sensacji. Jako muzealnik i regionalista ująłem w niej miejscowe elementy, tj. pogańskiego bożka Flinsa, szprotawską kasztelanię i gród nad rzeką Bóbr, gdzie Bolesław witał cesarza. Nawiązałem też do kamiennej chrzcielnicy w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja w Iławie i krzyża pokutnego w Puszczykowie.

 

Autor powieści jako miłośnik literatury o zaginionych skarbach, nawiązuje w swoim dziele ponadto do złotego tronu Karola Wielkiego z Akwizgranu, podarowanego Bolesławowi przez Ottona.

 

R.P.: Zauroczyła mnie postać młodego władcy - Ottona III, który chciał wprowadzić w życie idee swojego dziada cesarza Karola Wielkiego, tj. zjednoczenia chrześcijańskiej Europy. W pewnym sensie Otton stał sie prekursorem Unii Europejskiej. Dawny mieszkaniec Szprotawy prof. Klaus Hänsch był Przewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Niezwykłe, prawda?

 

Obecnie Roman Pakuła przepisuje swój rękopis i czyni starania nad sfinalizowaniem wydania dzieła, nad którym pracuje już od kilkunastu lat. Jako szprotawianin dziękuję mu za to i z zaciekawieniem czekam na egzemplarz z dedykacją.

 

rozmawiał: Maciej Boryna, Szprotawa 2018

 

Podobne artykuły:

Odnowa Iławy

Paleopark w Szprotawie

​