Zakorzeniona w średniowieczu szprotawska legenda z piastowskim księciem w roli głównej wspomina o intrygującym Lesie Przędzowym. Okazuje się, że las istniał naprawdę.

A spisana na początku XIX wieku legenda mówi tak…

Pewnego razu jeden z najpierwszych tutejszych książąt spoglądał z zamku, jak zakonnica pieczołowicie zbiera chrust. Książę zagadnął zakonnicę, co zamierza uczynić z tym chrustem? Odparła, że posłuży na podpałkę w celu spopielenia pasma przędzy. Odpowiedź zakonnicy nie tyle nie spodobała się księciu, co napełniła go współczuciem. Zażądał od zakonnicy pasma przędzy i zapewnił ją, że klasztor otrzyma tyle z książęcego lasu, ile tym motkiem przędzy zdoła go owinąć. Książę dotrzymał słowa i podarował klasztorowi „Las Przędzowy”. Brzmi podobnie do legendy o powstaniu Kartaginy.

Zdaniem historyka dr Matuszkiewicza, sceny z legendy zasadzają się na czasach księcia głogowskiego, a jego zamek w Szprotawie rzeczywiście graniczył z klasztorem magdalenek, które sprowadzono do miasta w 1314 roku. Klasztor w rzeczy samej władał „Lasem Przędzowym” do momentu kasacji dóbr kościelnych w 1810 roku, chociaż nie zachował się dokument świadczący imiennie o jego nabyciu przez magdalenki.

Stara ręcznie malowana mapa z połowy XVIII wieku zdradza nam lokalizację legendarnego lasu i nazywa go (w tłum.) Lasem Przędzowym lub Lasem szprotawskiego klasztoru. To uroczy fragment Borów Dolnośląskich, położony 9 kilometrów od centrum Szprotawy w linii prostej, administrowany przez Nadleśnictwo Szprotawa. Wyróżnia się na tle otoczenia. Dzięki osobliwym wydmom, górkom i góreczkom miejscami wygląda jak z bajki. Obejmuje także mokradło, gdzie wedle innej legendy straszy zła baba Motyka. Dr Matuszkiewicz pisał o nadzwyczajnie dobrym i wypielęgnowanym drzewostanie buków i dębów, podobnie jak w rezerwacie „Buczyna Szprotawska”.