Taka samotna skała zwraca uwagę w nizinnym krajobrazie. Oficjalnie to największy eratyk w regionie. Pozornie nie aż tak wielki, ale okazuje się, że niezbadana jego część zalega w ziemi. Co ciekawe, to nie otoczony kamień, jakich w okolicy niemało, lecz ułamany fragment większej części. Może dlatego był dla Schubego interesujący. Niewykluczone, że mamy do czynienia nie z typowym głazem narzutowym, lecz o wiele rzadszym tzw. porwakiem lodowcowym wyrwanym z podłoża w czasie ruchu lądolodu i przeniesionym na olbrzymie odległości. Wedle wstępnej analizy składa się z granitu oraz kwarcu czystego, białego i czarnego, być może zawiera kryształy. Jego pochodzenie jest zgoła inne aniżeli wszystkich innych większych głazów w okolicy. Dlatego warty jest zbadania naukowego.  

 

To jednak nie koniec ciekawostek związanych z Flinsem. Analiza historyczno-topograficzna wykazuje, że głaz stoi przy styku granicy pomiędzy dawnymi powiatami szprotawskim a kożuchowskim, której bieg wyznacza zachowany fragment historycznego ziemnego wału delimitacyjnego. Samotne duże kamienie wykorzystywano w przeszłości jako graniczne punkty odniesienia. A w odległości kilkuset metrów od naszego kamienia przebiega zachowany fragment słynnych średniowiecznych Wałów Śląskich, umocnienia wzniesionego na granicy Księstwa Głogowskiego. Mapy wskazują również, że nieopodal naszej skały lokalizowano źródło Potoku Sucha, obecnego zespołu przyrodniczo-krajobrazowego.  

 

W 2019 roku Rada Miejska Szprotawy z inicjatywy Towarzystwa Bory Dolnośląskie objęła głaz ochroną prawną jako pomnik przyrody nieożywionej. Jeszcze w tym samym roku przy obiekcie stanął szyld informacyjny i ustawiono ławkę dla podróżnych.  

 

Link do lokalizacji pomnika 

https://goo.gl/maps/JxceXXh4A4enzhGf6  

 

Autor tekstu i zdjęć: 

Maciej Boryna 

Starszy Przewodnik  

Towarzystwa Bory Dolnośląskie